Από η στιγμή που 342 κάμερες (σύμφωνα με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης) εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα το 2004 με αφορμή τους Oλυμπιακούς Αγώνες, αυτόματα άνοιξε ένας μεγάλος κύκλος συζητήσεων για τη χρησιμοτητά τους, τη χρησιμοποιήση τους αλλά και τη νομιμότητα χρήσης τους.
Εύλογα λοιπόν τίθονται ερώτηματα όπως:
->Απο που πηγάζει η ανάγκη για περαιτέρω, αδιάκοπη και καθημερινή, επιτήρηση-παρακολούθηση των πολιτών;
->Απο πότε οι κάμερες εισέβαλλαν και ανατρέψαν τα δεδομένα της «ιδιωτικό/προσωπικής» μας ζωης;
->Πόσες κάμερες υπάρχουν σήμερα και κύριως πόσες ακόμη θα τοποθετηθούν;
->Τι γίνεται μέχρι σήμερα στα «Κέντρα Επιτήρησης της Τάξεως» ή αλλιώς στα «Κέντρα Επιχηρήσεων»;
Όπως και αν πίασουμε το θέμα «πολιτικό κόστος», τα κινήματα ήταν πάντα ένας από τους κυριότερους συντελεστές που μια κυβέρνηση ή ένα καθεστώς χάνει τη δημοφηλία/ανέχεια της ή την κυριαρχία αντιστοίχως. Κοινή παραδοχή επίσης αποτελεί το γεγονός ότι στη μεταμοντέρνα έκδοση της δημοκρατίας όσο πιο άγρια γίνεται η επιβολή των «δημοκρατικών/αστικών νόμων» τόσο πιο μαζική και επιτακτική είναι και θα είναι η κινηματική δράση για την προάσπιση του αυτονόητου, της ελέυθεριας λόγου-κινήσεων. Μπροστά σε αυτό το ζήτημα οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί μιας και δεν μπορούν πλέον να στηριχτούν μόνο στις μυστικές τους υπηρεσίες και στους «συμβατικούς αστυνομικούς» (αφού αυτά τα μέτρα στο παρελθόν αποδείχτηκαν ανεπαρκή στη καταστολή κινηματικών και εξεγερσιακών πράξεων) , ένιωσαν την ανάγκη για εξέλιξη του «είδους» και των μέσων επιτήρησης.Έτσι λοιπόν μία κάμερα έρχεται να καλύψει το κενό και την αξιοπιστία εκατό «συμβατικών αστυνομικών» μαζί.Αυτή μπορεί αδιάκοπα να ακολούθει σε 24ώρη βάση τις κινήσεις χιλιάδον ανθρώπων, να «θυμάται» εκατομμύρια πρόσωπα, δισεκατομμύρια δεδομένα και χαρακτηριστηκά και όλα αυτά με μηδενικό ενδεχόμενο λάθους ή απόκλισης.
Οί κάμερες προετοίμασαν το «έδαφος» σαν ιδέα καταγραφής της «ιδιωτικό/προσωπικής» ζωής, με την πολυπροπαγανδισμένη και πανηγυρική είσοδο των λεγόμενων reality shows στο κυρίαρχο μέσο θεάματος σήμερα, την τηλεόραση. Στη συνέχεια με την εμφάνισή τους στους χώρους εργασίας (αρχικά σε Τράπεζες και Δημόσιες Υπηρεσίες, και στη συνέχεια επεκτάθηκαν στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα), με το πρόσχημα ότι αυτό το μέτρο θα μείωνε το ποσοστό ληστειών και κατά συνέπεια εγκληματικότητας.
Ακολούθως, μετά το παραλήρημα περί ανεξέλεκτου χουλιγκανισμόυ και βίας στα γήπεδα, έγινε μία απόπειρα εγκατάστασης καμερών σε κάποια γήπεδα που όμως για την ώρα βρίσκεται σε εμβριακό στάδιο, με ελάχιστες πάντα εξαιρέσεις.
Σήμερα οι κάμερες κάνουν μαζικά την εφοδό τους σε κάθε σημείο της πόλης-σε κάθε δημόσιο χώρο, σε μία προσπάθεια να γίνουμε πρωταγωνιστές στο δικό μας reality show.
Μόνο που το περιβάλλον αυτού του reality δεν είναι άλλο από τη καθημερινότητα της ζώης μας...
Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και του Υπουργείου Εσωτερικών οι κάμερες που ύπαρχουν σήμερα μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής ξεπερνουν τις 10.000. Από αυτές, περίπου 500 μόνο είναι είναι καταγεγραμμένες με πλήρη στοιχεία και ανήκουν στην Ελληνική Αστυνομία. Σε αυτά τα νούμερα βέβαια, δε περιλαμβάνονται οι κάμερες που κληρονομήθηκαν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζεται στο γεγονός, οτι ενώ πριν από 15 χρόνια πωλούνταν σε ιδιώτες 800 κλειστά κυκλκώματα παρακολούθησης το χρόνο (κατά μέσο όρο), τα τελευταία 5 χρόνια οι πωλήσεις έχουν ξεπεράσει τις 2.500 ετησίως.Την ίδια πενταετία έχει σημειωθεί αύξηση περίπου 50% στις τοποθετήσεις κλειστών κυκλωμάτων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και σε μεγάλες Δήμοσιες Υπηρεσίες. Σήμερα αυτό που προβληματίζει δεν είναι μόνο οι ήδη εγκατεστημένες κάμερες, αλλά αυτές που μέρα με τη μέρα ξεφυτρώνουν αδιακρίτως σε κάθε γωνιά των πόλεων χωρίς να λογοδοτούν και να απολογούνται σε κανέναν σηκώνοντας το λάβαρο της ασφάλειας, κάνοντας όλο και πιο εφιαλτικό το ενδεχόμενο μιας κοινωνίας όπως αυτή του Τζορτζ Όργουελ στο εργο του 1984...
«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν ανά πάσα στιγμή. Πόσο συχνά ή σε ποιο ατομικό σύστημα η Αστυνομία της Σκέψης συνδέονταν, μόνο να υποθέσεις μπορούσες. Ήταν ακόμα πιθανό ότι παρακολουθούσαν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις - ζούσες από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο - με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν κάθε ήχο που έκανες και εκτός από τις στιγμές στο σκοτάδι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε κίνηση σου»
Υπενθιμίζουμε ότι σύμφωνα με τις αποφάσεις 63/2004 και 58/2005 της «ανεξάρτητης» Αρχής Προστασιάς Προσωπικών Δεδομένων, οι κάμερες της Ελληνικής Αστυνομίας πρέπει να είναι ακίνητες και να λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.Επί λέξη «απογορεύται η λειτουργία των καμερών πού είναι εγκατεστημένες σε διασταυρώσεις και οδικούς άξονες όταν σε αυτούς έχει διακοπεί η κυκλοφορία των οχημάτων π.χ. κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, εκδηλώσεων κτλ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου